Na amojskom dijalektu kineskog jezika reč kečap označava salamuru od ukiseljene ribe, a to je ujedno bio prvi kečap u istoriji, nastao oko 300. godine pre nove ere. Moreplovci i trgovci recept za ovaj kineski riblji sos prenose po raznim delovima sveta gde mu se sastojci menjaju, ali ime kečap ostaje.
U Britaniji su u ovaj prvobitni kečap dodavali pečurke sve dok nisu postale njegov glavni sastojak. Tačnije, dodavalo se sve i svašta, ali paradajz nikako. Verovalo se da je otrovan. Paradajza su se plašili i američki doseljenici iz Engleske za razliku od filadelfijskog naučnika i uzgajivača biljaka Džejmsa Miza koji ga je nazivao jabukom ljubavi i 1812. godine objavio prvi recept za kečap od paradajza.
Ljudi su se manje plašili da će se otrovati od paradajza u ovom obliku iako je njegovo konzumiranje bilo rizičnije. Prvi kečapi su bili skloni kvarenju i puni bakterija pa su neki proizvođači dodavali opasne konzervanse. Dodavao se čak i katran kako bi kečap imao lepšu boju.
Danas je kečap najpopularniji sos u SAD gde se može naći u gotovo svakom domaćinstvu, ali je popularan širom sveta. Italijani ga jedu sa picom, Nemci sa kobasicama, u Kanadi se od njega prave kolači, a Filipinci imaju i kečap od banane. Kečap od paradajza se u neprepoznatljivom obliku vratio i u svoju postojbinu Kinu gde je dodatak mnogim jelima.